Llagu Vostok

Llagu Vostok
Situación
Condominio (es)	Rexón del Tratáu Antárticu
Tipu	Lago de la grieta (es)
Coordenaes	77°30′S 106°00′E / 77.5°S 106°E / -77.5; 106
Llagu Vostok Llagu Vostok (Antártida)
Datos
Superficie	15 690 km²
Noamáu por	Base Vostok
Llonxitú	250 km
Fondura	1000 m

El llagu Vostok (en rusu: Озеро Восток, romanización: Ozero Vostok, lliteralmente: Llagu del Oriente) ye'l más grande de los casi 400 llagos subglaciales conocíos de L'Antártida. El llagu ta asitiáu nel llamáu polu del fríu, allugáu debaxo de la base rusa Vostok, a unos 3748 m de la superficie de la placa de xelu de L'Antártida Oriental, aislláu del esterior y protexíu de l'atmósfera. La superficie d'esti llagu d'agua duce ta aproximao 4000 m so la superficie del xelu, lo que la asitia a unos 500 m sol nivel del mar. Mide 250 km de llongura por 50 km d'anchu na so parte más amplia,^[1] y cubre una área de 12 500 km² y una fondura permediu de 432 m. Tien un volume envaloráu de 5400 km³.^[2] El llagu estremar en dos cuenques fondes por una cresta. L'agua líquido sobre la cresta tien d'unos 200 m de fondura, en comparanza colos casi 400 m na cuenca septentrional y 800 m de fondura na meridional.

El nome del llagu provién de la base científica Vostok, que de la mesma lleva'l nome d'un barcu sloop-of-war, el Vostok (Восток), que significa «oriente» o «este» en rusu.^[3][4] La esistencia d'un llagu subglacial na rexón de Vostok foi suxurida per primer vegada pol xeógrafu rusu Andréi Kapitsa, a partir de sondeos sísmicos realizaos mientres les espediciones antártiques soviétiques ente 1959 y 1964 pa midir la espesura de la capa de xelu.^[5][6] Una posterior investigación empobinada en 1993 por científicos rusos y británicos^[6][7] llevó a la confirmación definitiva de la esistencia del llagu por J. P. Ridley, utilizando'l altímetru láser ERS-1.^[5] El xelu que cubre la superficie apurre un rexistru paleoclimático continuu de 400 000 años, anque la masa d'agua propio del llagu pudo habese aislláu hai unos 15 a 25 millones d'años.^[8][9][10] El 5 de febreru de 2012, un equipu de científicos rusos estraxeron la muestra de xelu más llarga hasta güei, de 3768 m, y furaron l'escudu de xelu na superficie del llagu.^[11]

La primer muestra d'agua recién conxelao llogróse'l 10 de xineru de 2013, a una fondura de 3406 m.^[12][13] Pero, asina foi furada la capa de xelu, l'agua del llagu subxacente brotó del pozu y entemecióse col freón y el querosenu utilizáu pa caltener fríu'l pozu.^{[14][15][16][17]} En xineru de 2015, foi furáu un nuevu pozu «llimpiu» y llogróse una muestra d'agua supuestamente virxe.^[15] L'equipu rusu entamó baxar una sonda al interior del llagu pa recoyer muestres d'agua y sedimentos del fondu. La hipótesis del equipu ye que podríen atopase formes inusuales de vida na capa líquida del llagu, una reserva d'agua fósil. El llagu contién un ambiente sellao sol xelu mientres millones d'años, nunes condiciones probablemente paecíes a les del océanu cubiertu de xelu de la lluna Europa de Xúpiter^[18][19] o d'Encélado de Saturnu.^[20]

1. ↑ «Antarctica's Lake Vostok Controversy» (inglés). Washington D. C.: Antarctic and Southern Ocean Coalition. Consultáu'l 10 de febreru de 2011.
2. ↑ «Subglacial Lake Facts» (inglés). Lamont-Doherty Earth Observatory, Columbia University. Consultáu'l 7 de febreru de 2012.
3. ↑ Doten, Yossi (2007). Watercraft on World Coins: Europe, 1800-2005 (n'inglés). Brighton: The Alpha Press, páx. 220. ISBN 978-1-898595-49-6.

   The 900-ton Vostok was built in 1818 at the Okhta Shipyard of Stoke and Kolodnin in St. Petersburg.

4. ↑ Martinet, André; Álvarez Pérez, Segundu (trad.) (1997) De les estepes a los océanos: l'indoeuropéu y los "indoeuropeos". Madrid: Gredos, páx. 331. ISBN 978-8-424-91864-4.
5. ↑ ^{5,0 5,1} «Appeal to the Duma on Lake Vostok, Antarctica» (inglés). Washington D. C.: Antarctic and Southern Ocean Coalition (14 d'abril de 2008). Consultáu'l 10 de febreru de 2011.
6. ↑ ^{6,0 6,1} «Скончался первооткрыватель озера Восток в Антарктиде» (rusu). lenta.ru. Moscú: Rambler Media Group (3 de marzu de 2011). Consultáu'l 3 de marzu de 2011.
7. ↑ «Умер ученый Андрей Капица, сделавший в Антарктиде одно из крупнейших открытий XX века» (rusu). NEWSru.com (3 d'agostu de 2011). Consultáu'l 25 d'agostu de 2012.
8. ↑ «Lake Vostok drilling in Antarctic 'running out of time'» (inglés). BBC News. Londres: British Broadcasting Company (27 de xineru de 2011). Consultáu'l 28 de xineru de 2011.
9. ↑ «Secrets of Antarctica's 15-Million Year-Old Lake -A Galaxy Classic» (inglés) (5 d'avientu de 2007). Archiváu dende l'orixinal, el 16 de marzu de 2008. Consultáu'l 20 d'agostu de 2012.
10. ↑ «Subglacial Lake Vostok» (inglés). Columbia University. Consultáu'l 1 de febreru de 2011.
11. ↑ «Russians drill into previously untouched Lake Vostok below Antarctic glacier» (inglés). Washington D. C.: Washington Post Co. (6 de febreru de 2012). Consultáu'l 6 de febreru de 2012.
12. ↑ «Buried Lake Reached: Lake Vostok Water Retrieved After 14 Million Years» (inglés). International Science Times. IBT Media (15 de xineru de 2013). Consultáu'l 22 de xineru de 2013.
13. ↑ «Russian scientists discover unidentified bacteria in sub-glacial Lake Vostok» (inglés). Russia Today. Moscú: TV-Novosti (7 de marzu de 2013). Consultáu'l 7 de marzu de 2013.
14. ↑ «Hidden Antarctic Lake Spills Its Secrets» (inglés). Milwaukee: Kalmbach Publishing Co.. Consultáu'l 22 de xineru de 2013.
15. ↑ ^{15,0 15,1} «Lake Vostok breakthrough: Russian scientists drill 'clean' hole into Antarctic subglacial basin» (inglés). Russia Today. Moscú: TV-Novosti (2 de xineru de 2014). Consultáu'l 16 de xineru de 2014.
16. ↑ «What's really inside Lake Vostok» (inglés). La Voz de Rusia. Moscú: Compañía Estatal Panrusa de Televisión y Radio (2 de xineru de 2014). Consultáu'l 16 de xineru de 2014.
17. ↑ «Lake Vostok may boast a thriving ecosystem» (inglés). Londres: Reed Business Information Ltd (8 de xunetu de 2013). Consultáu'l 10 de xunetu de 2013.
18. ↑ «'Lost World' reached: 20 million yr old Antarctic lake 'drilled'» (inglés). Russia Today. Moscú: TV-Novosti (6 de febreru de 2012). Consultáu'l 20 d'agostu de 2012.
19. ↑ «Triumph!» (inglés). Mail Online. Londres: Daily Mail and General Trust plc (9 de febreru de 2012). Consultáu'l 20 d'agostu de 2012.
20. ↑ «The Geysers of Enceladus - Will Saturn's Moon Reveal a "Second Genesis"?» (inglés) (31 de xunetu de 2014). Consultáu'l 27 d'ochobre de 2015.